Eens in de zoveel weken schrijft het management van Arvalis een column voor Nieuwe Oogst over zaken die hen bezig houden. Enkele weken terug was Michiel aan de beurt die net weer vader was geworden.
We horen dagelijks de dramatische gevolgen die het coronavirus met zich meebrengt en de impact die het heeft op ons allen. Een ieder (be)leeft deze tijden op zijn eigen manier in zijn eigen omgeving.
Eigenlijk wilde ik corona niet aan de orde laten komen, aangezien we – terecht – worden platgegooid met informatie over staatsvijand nummer 1 en wat het betekent voor ons als mens, werkgever, werknemer, vader, vriend, echtgenoot, Nederlander, Europeaan, enzovoorts. Maar je kunt er niet omheen.
Onbewust worden we gestigmatiseerd in de opinie en vragen we een ongelofelijk maar onvermijdelijk aanpassings- en uithoudingsvermogen van de samenleving om hiermee om te gaan. Deze stigmatisering bevordert wederom de vooroordelen naar elkaar. Maar we zien de wereld ook door een andere bril of vanuit een ander perspectief. Dit geeft nieuwe inzichten.
Thuiswerken met de kinderen op de achtergrond, de ongekende digitale mogelijkheden waardoor zelfs de vrijdagmiddagborrel door kan gaan, creativiteit met vrijetijdsbesteding, de geboorte van een klusser die al die tijd in mij verscholen zat, een tuin die er piekfijn bij ligt. Maar ook: plannen maken voor ‘wat als…?’. Hoop doet leven of leven doet hopen; hoe zat dat ook alweer?
De agrarische sector wordt wederom ongekend hard getroffen door deze crisis en in veel gevallen is de toekomst onzeker. Denk aan ontwikkelingen omtrent afzet, arbeid, maatregelen tegen verspreiding van het virus bij mens en dier, financiële gevolgen, continuïteit. Het is een ongekende tijd voor ons allemaal.
Maar ook in deze bizarre tijden zijn er gelukkig positieve gebeurtenissen. Zo ben ik onlangs weer vader geworden van een gezonde zoon: Chris. Heel apart om mee te maken in deze tijd en je beleeft het op een andere manier. Het contrast tussen het weer mee mogen maken van een geboorte en het ontbreken van fysiek contact met familie en vrienden, met wie we dit wonder willen delen, is groot. Dus toch: leven doet hopen!
